Het is mijn doel om rouw, (breed) verlies te normaliseren. Om de 'lastigheden' van het leven en het taboe dat daarrond nog leeft te doorprikken en bespreekbaar te maken. Daarom dat ik ook op sociale media, waar vaak toch alles positief, fantastisch, perfect is, ook dit thema naar buiten breng.
Met zachtheid vraag ik aandacht voor en deel ik kennis over rouw en (breed) verlies. Bouw ik mee aan een samenleving waar ruimte is voor de kennis, kracht en wijsheid van kinderen en jongeren. Dat alle gevoelens er mogen zijn en dat we kinderen en jongeren leren hoe ze hun emoties tot uitdrukking kunnen brengen. In een gezin, op school, onder vrienden, …
Dat het uiten en praten over kwetsbaarheid, geen teken is van zwakte, maar van een kracht. Een sleutel tot verbinding en een gezonde manier om om te gaan met wat ons allemaal overkomt.
Ik zie jou, omdat ik ook aan jouw kant stond. Zoekend naar hulp, steun, een wegwijzer.
Als ik denk aan mijn eigen jeugd, was er in ons nest niet veel ruimte voor emoties. Emoties waren vaak onbespreekbaar, we hadden geen taal om hierover te spreken. Wanneer de afstand tussen ons groter was dan de liefdevolle verbinding, lukte het enkel om te communiceren via losse briefjes. Dat was heel pijnlijk.
Ik voelde veel verdriet bij mijn ouders. Op jonge leeftijd verloren mijn beide ouders hun moeder én een broer/zus aan ziekte of zelfdoding. Praten over wat dat met hen deed lukte niet. Doordat mijn ouders zoveel moeite deden om hun eigen pijn te verbergen (uit bescherming en zorg voor zichzelf én ons), werd deze in de opvoeding eens te meer voelbaar. En ik kreeg onbewust ook de boodschap dat je niet praat over jouw binnenkant. Ik leerde opkroppen. Totdat dat niet meer lukte.
Ik heb ervaren wat het betekent als je niet met jouw pijn, verdriet, verlies, aan de slag gaat. Hoe het intergenerationeel voortgezet wordt. Hoe ik uitgedaagd werd om er wél mee aan de slag te gaan. Met hun pijn, dat ook mijn pijn werd.
Mijn eigen persoonlijke ervaring en wijsheid, mijn professionele kennis, kunde als psychologe en experte in rouw en verlies zet ik met veel liefde en zorg in om kinderen, jongeren en hun gezin te ondersteunen wanneer er verlies, verdriet, ... op hun pad komt.
Omdat elk kind, elke jongere, elke ouder gezien mag worden, zonder maskers.
En omdat ik zelf weet hoe hel(p)end het is als jouw buitenkant jouw binnenkant kan weerspiegelen. Als je helemaal jezelf mag zijn. Krachtig in jouw kwetsbaarheid.
Mijn missie? Mee bouwen aan een wereld waar iedereen zichzelf mag zijn.
Master in de klinische psychologie (VUB, 2007-2012);
Postgraduaat interculturele hulpverlening (Cimic Mechelen);
Doctor in de criminologische wetenschappen (VUB, 2013-2017);
Driedaagse basismodule “Verlies en emotionele pijn van kinderen en jongeren’ (Bleekweide, Gent, 2019);
Oudercursus Groeien in afstemming (afgestemd opvoeden) (Katrien Belmans & Jenna Vanvooren, 2021);
Postgraduaat verlies- en rouw counselling voor kinderen en jongeren (Vives Hogeschool i.s.m. Bleekweide, 2020-2022);
Opleiding talenten spotten bij kinderen (Katrien Van Campenhout, 2022);
Art of Spaceholding (Magic in motion, 2023);
Executieve functies (Rustinouderschap, 2023)
Eetstoornissen (webinar, Eetexpert, 2023)
EcoSensory informed Practice (ecosensorytherapy.com, 2024)
Psycholoog in praktijk Kroost te Heist-op-den-Berg sinds 2023 (donderdag)
Projectmedewerker binnen project 'cocon' over hechtingsbevorderend en traumasensitief opvoeden (denktank CKG De Schommel i.s.m. Huize Levensruimte - 2020)
Opvoedster residentiële leefgroepen (Huize Sint-Vincentius -2017)
Doctoraat (2013-2017) - Diepte-interviews met (jong)volwassenen met een jeugdhulpverleningstraject.
Thema's: levensverhalen, impact van jeugdhulpverlening, rouw, verlies, trauma, ouderschap. Expertise opgebouwd rond Photovoice, een methode om mensen hun wereld in beeld te laten brengen, en daarna daarover in gesprek te gaan.
Stage als psychologe in CGG Ahasverus (2012)
Begeleiding van kinderen en jongeren met zelfdodingsgedachten, speltherapie en belevingsonderzoek.
© 2023 Ilse Luyten. All Rights Reserved
Beleaf